Łęczyca to interesujące miasteczko w województwie łódzkim. Zatrzymują się tu pociągi osobowe i pospieszne, przez miasto prowadzi także nieczynna od lat linia Krośniewickiej Kolei Wąskotorowej, która wkrótce zostanie zamieniona w ścieżkę rowerową. Dworzec kolejowy w Łęczycy jest interesujący pod względem architektonicznym.

Opis według stanu z dnia 22.07.2023 r. – informacje mogą się zdezaktualizować

Dworzec kolejowy w Łęczycy – usługi dla pasażerów

Na łęczyckim dworcu kolejowym dostępna jest poczekalnia, jednak nie ma kas biletowych.

Toaleta bezpłatna.

Perony wyremontowane i zadaszone. Przejście na perony odbywa się przez tory, ciąg przejścia przystosowano dla potrzeb osób niepełnosprawnych.

Na dworcu nie ma punktu gastronomicznego, najbliższy sklepik osiedlowy położony jest około 200 metrów od budynku dworca.

Przed budynkiem dworca można skorzystać z parkingu i kilku stojaków na rowery.

Jak informują podróżni, brakuje oznaczeń ułatwiających dojście do położonych dość daleko najważniejszych miejsc w Łęczycy.

Dworzec kolejowy w Łęczycy – rys historyczny

Dworzec kolejowy w Łęczycy został zbudowany w 1925 roku po otwarciu linii kolejowej Łódź Widzew – Kutno. Budynek reprezentuje tzw. narodowy styl dworkowy, charakterystyczny dla dworców budowanych w okresie dwudziestolecia międzywojennego, okresu ujednolicania i rozbudowy systemu kolejowego. Projekt dworca prawdopodobnie powstał w pracowni Romualda Millera – od 1918 roku naczelnika Wydziału Architektury Dyrekcji Warszawskiej PKP. Projekt miał dwa główne warianty – podstawowy (dwie poczekalnie, kasę z pomieszczeniem bagażowym, pomieszczenie dla zawiadowcy stacji i dyżurnego ruchu) oraz poszerzony (większy budynek; dodatkowo hall, bufet z zapleczem kuchennym oraz punkt pocztowy). Podobne dworce według projektu podstawowego wybudowano w Ozorkowie, Gostyninie i Sierpcu, natomiast według projektu rozszerzonego powstały dworce w Pruszkowie, Kole, czy nieistniejący już dworzec w Koninie. Charakterystyczne dla dworców budowanych w tym stylu było łączenie go z elementami architektonicznymi typowymi dla architektury drewnianej, baroku, czy neogotyku.

Jest to budynek dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony z poddaszem, murowany z cegły ceramicznej pełnej, posadowiony na fundamencie z kamienia łamanego. Zbudowany na planie prostokąta z prostokątnym ryzalitem w stronie południowo-wschodniej. Bryła pokryta jest osobnymi dachami dwuspadowymi w korpusie i ryzalicie. Elewacje zostały zwieńczone profilowanym gzymsem.

W 2015 roku zakończył się remont dworca. Na podstawie archiwalnych zdjęć przywrócono przedwojenny wygląd obiektu.

Jak w każdym przypadku prac prowadzonych pod nadzorem konserwatora zabytków konieczne było zachowanie wartości architektonicznej oraz dostosowanie obiektu do wymagań nowoczesnych, funkcjonalnych obiektów. Dworzec został ocieplony od wewnątrz mineralnymi płytami izolacyjnymi, cechującymi się wysoką paroprzepuszczalnością i zdolnością do szybkiego wysychania. Na elewacji umieszczono odnowione i zrekonstruowane elementy dekoracyjne, napis z nazwą miasta z datą powstania budynku oraz zegar z podświetlaną tarczą.

Odnowiono ściany, wymieniono stolarkę drzwiową i okienną, instalację elektryczną, sanitarną i kanalizację. Wymiany doczekało się także pokrycie dachowe. Zlikwidowano bariery architektoniczne dla osób niepełnosprawnych, wydzielono toaletę dla matek z dziećmi. Parking został wyłożony kostką brukową, przy dworcu zainstalowano stojaki na rowery.

Remont kosztował 3,2 mln zł.

Atrakcje turystyczne w okolicy

Łęczyca należy do najciekawszych miast województwa łódzkiego. Miasto o bogatej historii może pochwalić się zamkiem wzniesionym w latach 1357-1365 na sztucznym kopcu, dawniej otoczonym fosami wypełnionymi rzeką z Bzury. Zamek dawniej był znany ze zjazdów rycerskich zwoływanych w tym miejscu przez Władysława Jagiełłę; obecnie w murach zamku działa muzeum, udostępniona do zwiedzania jest także wieża zamkowa. Z okien wieży widać łęczycki rynek z ładnym ratuszem pośrodku.

2,5 kilometra od centrum Łęczycy leży wieś Tum, gdzie znajduje się perła architektury romańskiej – archikolegiata NMP Królowej i św. Aleksego z XII wieku. Jak głosi legenda u podstaw wieży widać ślady pazurów Diabła Boruty, który odcisnął je w tym miejscu, bezskutecznie próbując obalić świątynię. Z archikolegiatą sąsiadują drewniany kościół św. Mikołaja oraz zrekonstruowane grodzisko. Kilkaset metrów dalej, na terenie wsi Kwiatkówek, utworzono niewielki, zadbany skansen.