Kolej w Korei Północnej najlepsze lata ma za sobą. Sieć kolejowa oparta o linie normalnotorowe i szereg odchodzących od nich linii wąskotorowych jest rozbudowana; łączna długość linii kolejowych przekracza 5300 kilometrów. Około 80 linii zostało zelektryfikowanych, co przyczyniło się do upadku kolei ze względu na przerwy w dostawie energii elektrycznej. Na terenie kraju czynnych jest ponad 700 dworców i stacji kolejowych.

Ostatnia aktualizacja: 12.01.2024

Turyści nie mogą podróżować pociągami rozkładowymi po Korei Północnej (wyjątek to pociąg Pjongjang – Pekin).

-> WSPARCIE STRONY<—

Jeśli uważasz, że treści publikowane na stronie są przydatne i ułatwiają podróż, możesz mnie wesprzeć drobną darowizną (np. 5 zł). Dla takich stron jak ta nie ma miejsca w dzisiejszych czasach – rzetelność i uczciwość przegrywają z lansem, blichtrem oraz pogonią za sensacją, więc bez wsparcia czytelników strona nie przetrwa. 

Kolej w Korei Północnej – podstawowe informacje:

Pierwsza linia kolejowa na terenie dzisiejszej Korei Północnej została wybudowana w 1905 roku. Łączyła Seul z miastem Uiju, niedaleko granicy z Chinami i prowadziła przez Pjongjang. Było to w czasach, kiedy Korea nie była podzielona na część północną i południową.

Główny dworzec kolejowy w Pjongjangu został wybudowany w latach dwudziestych XX wieku. Budynek został zniszczony w czasie wojny koreańskiej i odbudowany w stylu socrealistycznym w 1957 roku.

Po wojnie koreańskiej przez lata prowadzono prace nad odbudową zniszczonych linii kolejowych i budową nowych. Kolej w założeniu miała się stać głównym środkiem transportu towarowego i jedną z kluczowych gałęzi północnokoreańskiej gospodarki.

Obecnie infrastruktura jest zaniedbana i wymaga pilnych napraw. Pociągi na większości tras jadą ze średnią prędkością 30 km/h. Najszybsze pociągi kursują z Pjongjangu do Sinuju z prędkością 60 km/h. Tabor jest przestarzały, część zniszczonych wagonów została porzucona lub zaadaptowana na mieszkania.

Niemal wszystkie linie kolejowe są jednotorowe, co wymusza częste mijanki i długie postoje w oczekiwaniu na przepuszczenie pociągu jadącego w przeciwnym kierunku. W kraju, gdzie nie ma tylu samochodów ciężarowych, co w innych krajach Azji, często kursują pociągi towarowe i to one powodują opóźnienia pociągów pasażerskich. Problemem są także wspomniane wcześniej przerwy w dostawie energii elektrycznej. Ponadto jeśli w trasę wyrusza prywatny pociąg północnokoreańskiego wodza, wszystkie pociągi muszą zatrzymać się na najbliższej mijance.

Kolej w Korei Północnej to 10 głównych linii i około 90 odgałęzień o mniejszym znaczeniu. Najważniejsze linie to:

Pjongjang – Sinuiju (Pyongui line)
Pjongjang – Gaeseong (Pyongbu line)
Pjongjang – Gowon (Gangwon line)
Wonsan – Gamho (Youth line)

Najdłuższa linia kolejowa łączy stolicę kraju – Pjongjang, z położonym daleko na północy miastem portowym Rajin.

Pociągi w Korei Północnej dzielą się na cztery kategorie: podmiejskie, osobowe, ekspresy regionalne, ekspresy. Jest jeszcze kategoria „pociąg specjalny”, ale dotyczy ona prywatnego pociągu wodza, który co jakiś czas wyrusza na inspekcję kraju.

Siecią kolejową i pociągami zarządzają Koleje Północnokoreańskie.

Pociągi dla turystów

Jak już wspominałem na początku, pociągi w Korei Północnej nie są dostępne dla zagranicznych turystów. Istnieje jednak specjalny pociąg, który wynajmują licencjonowane biura podróży i zgodnie z programem wycieczki, turyści podróżują takim pociągiem po Korei Północnej. Oczywiście nie trzeba nikomu wspominać, że turyści widzą to, co mają widzieć, uczestniczą w wyreżyserowanych spektaklach i tym podobne, czyli podobnie jak różni influencerzy podróżujący na zlecenie organizacji turystycznych. Obowiązuje zakaz fotografowania infrastruktury kolejowej oraz mieszkańców Korei Północnej. Przy wyjeździe z kraju karty pamięci i urządzenia są kontrolowane przez powierzonych celników.

Pociągi turystyczne zestawione są z wagonów sypialnych zakupionych przez Koreę Północną w Szwajcarii. Są to wygodne wagony wyprodukowane w latach 70. XX wieku, o ile się nie mylę, turyści mają przedziały tylko dla siebie lub dla pary, jeśli ktoś podróżuje np. z partnerem. W składzie pociągu jest także wagon restauracyjny. Turystom towarzyszy pilot wycieczki i przewodnik w jednym oraz północnokoreańscy opiekunowie grupy.

Najbardziej popularna wycieczka trwa tydzień. Zaczyna się i kończy w Pjongjangu.

Podróż pociągiem po Korei Północnej i kolej w Korei Północnej szczegółowo opisała Monisha Rajesh w książce „W 80 pociągów dookoła świata”, gdzie zrelacjonowała swoją podróż pociągiem turystycznym.

Pociągi międzynarodowe

Korea Północna przez długi czas uruchamiała dwa znane pociągi międzynarodowe:

Pjongjang – Pekin
Pjongjang – Moskwa

Kursowanie pociągów zostało zawieszone z powodu pandemii koronawirusa i nie wiadomo, czy kursują lub kiedy będą kursować.

Pociąg Pjongjang – Pekin był jedynym rozkładowym pociągiem na terenie Korei Północnej dostępnym dla turystów – mogli nim podróżować turyści kończący podróż pociągiem turystycznym, którzy chcieli wyjechać z kraju do Chin i pociąg zaznaczyli w aplikacji wizowej. Pociąg kursował cztery razy w tygodniu – dwa razy w tygodniu był zestawiony z wagonów chińskich, dwa razy z wagonów północnokoreańskich. W pociągu można było skorzystać z usług wagonu barowego. Jeśli wierzyć relacjom podróżników, wielką wadą był dym papierosowy. Pociąg przejeżdżał przez most graniczny w Sinuju.

Pociąg Pjongjang – Moskwa, a właściwie północnokoreański wagon, kursował cztery razy w miesiącu. Na terytorium Korei Północnej nie był dostępny dla turystów. W rosyjskim mieście Chasan był dołączany do pociągu lokalnego, następnie w Ussurijsku do składu pociągu jadącego do Moskwy.

vienna-pyongyang.blogspot.com – relacja z 2013 roku z podróży tym pociągiem. Należy przypuszczać, że jeśli kursowanie pociągu Moskwa – Pjongjang zostanie wznowione, drugi raz nie uda się w ten sposób przejechać trasy.

Planowane było wznowienie kursowania pociągów pasażerskich pomiędzy Koreą Północną a Koreą Południową, jednak w obecnej sytuacji politycznej trudno liczyć, że zostanie uruchomione regularne połączenie.

Podobno nieregularnie kursowały pociągi pasażerskie pomiędzy Koreą Północną a Chinami przez mniejsze przejścia graniczne. Były to jednak pociągi regionalne, niedostępne dla turystów.