Przewoźnik narodowy: Chemin de Fer Congo Océan
Republika Kongo posiada stosunkowo nieźle, jak na tamtejsze warunki, utrzymaną infrastrukturę kolejową. Główna linia kolejowa prowadzi ze stolicy kraju – Brazzaville do portu Pointe Noire (502 lub 510 kilometrów według różnych źródeł). W 1962 roku oddano do użytku odgałęzienie Mont Bélo – Mbinda (252 kilometry) biegnące do granicy z Gabonem. Po stronie gabońskiej nie wybudowano linii łączącej Republikę Konga z tym krajem. Ponadto w 1985 roku otwarto pętlę o długości 91 kilometrów pomiędzy miastami Bilinga a Dolisie, wspomniana pętla służy do transportu rudy żelaza.
Przewoźnikiem w Republice Konga jest Chemin de Fer Congo Océan – firma teoretycznie pozarządowa, ale ze stuprocentowym udziałem władz. Siedziba tej firmy mieści się w Brazzaville, niedaleko rzeki Kongo. Po drugiej stronie rzeki leży Kinszasa – stolica Demokratycznej Republiki Konga (dawny Zair) – pomiędzy kolejami dwóch tych państw jest przepaść, te w dawnym Zairze znane są z przepełnienia, fatalnej infrastruktury i wypadków. Natomiast koleje Republiki Konga mają nie najgorszą opinię, choć nie zaleca się samotnych podróży w niektórych pociągach (poza prestiżowym La Gazelle) .
Chemin de Fer Congo Océan prowadzi głównie przewozy towarowe, ale uruchamia również pociągi pasażerskie znane pod nazwami: Le train Gazelle (TG) (Brazzaville – Pointe Noire), Le train Rapide Océan (TG) (Brazzaville – Pointe Noire) i Le train Voyageur Omnibus (VO) (Brazzaville à Nkayi). Ponadto kursuje pociąg towarowo-osobowy pomiędzy Pointe Noire a stacją Mbinda. Pociągi kursują kilka razy w tygodniu (najczęściej 3 razy), rozkłady jazdy dostępne są na stronie internetowej przewoźnika. Pociąg La Gazelle zestawiony jest z nowoczesnych wagonów produkcji chińskiej.
Do niedawna trasa Brazzaville – Pointe Noire była uznawana za jedną z najniebezpieczniejszych na świecie. Pewną poprawę widać od 2010 roku, kiedy miała miejsce katastrofa kolejowa, o której pisały media na całym świecie. Wieczorem 21 czerwca 2010 roku pociąg osobowy z Pointe Noire do Brazzaville wykoleił się na łuku w miejscowości Yanga, 60 km od Pointe-Noire. Osiem z dziesięciu wagonów wypadło z torów, z czego cztery runęły w przepaść. Zginęło 76 osób, 745 zostało rannych. Przyczyną była nadmierna prędkość na linii kolejowej budowanej w latach 1924-1934 (przy budowie linii życie straciło 16-23 tys. osób) . Linia od wybudowania nie była remontowana, torowisko było w opłakanym stanie, przy czym należy dodać, że koleje kongijskie doznały dużych strat podczas wojny domowej w latach 1997-1999. Linia została ponownie otwarta w 2000 roku, lecz rok po otwarciu, w 2001 roku, miały miejsce dwa zderzenia pociągu towarowego z osobowym w Mvougounti (75 kilometrów od Pointe Noire). Do obu katastrof doszło w tym samym miejscu, w pierwszej z nich zginęło 50 osób, w drugiej (5.9.2001) ponad 100 osób. Wspomniane trzy katastrofy kolejowe były prawdopodobnie największymi w dziejach Chemin de Fer Congo Océan. Nigdy nie ujawniono przyczyny żadnej z nich. Po katastrofie w 2010 roku część linii wyremontowano przy współpracy z Chinami.
W przyszłości planowana jest budowa linii kolejowej pomiędzy Kamerunem a Kongo (Mbalam-Nabeba) przeznaczonej do przewozu rudy żelaza.
Kolej w Afryce: Algieria Angola Benin Botswana Burkina Faso Burundi Czad DR Konga
Egipt Erytrea Eswatini Etiopia Gabon Gambia Ghana Gwinea Gwinea-Bissau
Gwinea Równikowa Kamerun Kenia Komory Kongo Lesotho Liberia Libia Madagaskar Mali
Malawi Maroko Mauretania Mauritius Mozambik Namibia Niger Nigeria
Republika Południowej Afryki Republika Środkowoafrykańska Rwanda Senegal Seszele
Sierra Leone Somalia Sudan Sudan Południowy Tanzania Togo Tunezja Uganda
Wybrzeże Kości Słoniowej Wyspy Świętego Tomasza i Książęca Wyspy Zielonego Przylądka Zambia Zimbabwe Madera Reunion Wyspy Kanaryjskie Wyspa Świętej Heleny
